Βράχος και θάλασσα, παράδεισος χαμένος
κοιτάζω γύρω μου σαν τρομαγμένος
πώς ν`αντέξω τόση ομορφιά.

 

Όλα γυρίζουνε και σκύβω ζαλισμένος
ο ήλιος καίει θυμωμένος
πώς ν`αντέξω τέτοια πυρκαγιά.

 

Βουτάω βαθιά στο σκοτεινό βυθό
και την ανάσα μου βαστώ
βουτάω βαθιά κι όταν θ`αναδυθώ
στον ήλιο θα παραδοθώ
και ας καώ.

 

Μοιάζει με κάλεσμα σε κάτι ξεχασμένο
τύμπανο άγριο και μεθυσμένο
πώς ν`αντέξω τούτο το χορό.

 

Ο τόπος καίγεται και πια δεν περιμένεις
μέσα στη δίνη σου γλυκά με παίρνεις
πώς ν`αντέξω τέτοιο πυρετό.

Βουτάω βαθιά στο σκοτεινό βυθό...   

 

        by Νίκος Πορτοκάλογλου